Bipolars
¿Quieres reaccionar a este mensaje? Regístrate en el foro con unos pocos clics o inicia sesión para continuar.
Bipolars

Fòrum sobre el Trastorn Bipolar de l'ABC


No estás conectado. Connectat o enregistrat

aixxx les relacions socials son complicades oi??

+4
Infinit
neueters
stared
rosamaria
8 participantes

Ir abajo  Missatge [Pàgina 1 de 1]

rosamaria

rosamaria
Admin

hola
Os voy a dar una noticia....y me contradigo en todo lo que he dicho antes!!
no se como ha sido pero estoy saliendo del "closet" del armario, vaya
despues de una baja laboral por dolores en la columna y volver por alta forzosa por inspección médica, me sigo encontrando mal y me ha dado un bajón en horas de trabajo; así ha sido como lo he comentado. no en público, pero sí a a quien creí q mejor decirlo.
sólo quien es sensible no ha sabido qué comentar...pero mi jefa ahhh claro, es que habia algo mas, ya lo imaginaba...pero nada mas.
También a una ex amiga de juergas hablando del tema de nuestra distanciación, se lo he comentado, ningun comentario, solo que"ahora sabes lo que tienes, y estas superbien, ya pasó cuidate"
No m encuentro nada bien ni fisica ni animicamente:(
En el trabajo los compañeros muy bien, pero que poco tacto tienen los que "mandan"...ni me han mandado a casa ni me pidieron taxi ni si necesitaba ayuda...es alucinante..
Uf estoy agotada,
nunca se puede decir de esta agua no beberé!
me ha cambiado el chip...pero cuidadin sigo pensando en segun que entorno, que trabajo q amigos.
Un dato; a las dos amigas que se lo comenté al salir del ingreso, son las que mas me han defraudado, ya no tenemos contacto....he tenido mal ojo;(

un saludo a todos y saluttt

Irene

Irene
Diamant
Diamant

Buenas tardes:

Después de leer todos los posts me parece que la mayoría prefiere no decir que padece el trasntorno. También soy de la misma opinión: falta de comprensión de una enfermedad cerebral (Vieta i Colom). En mi caso sólo lo saben familia cercana y alguna tía y los suegros. Los de confianza vaya. Los suegros, en cambio, cuando mi marido y yo se lo hemos explicado uno se ha puesto a mirar el teléfono móvil y otro a mirar hacia otro lado... Yo prefiero prevenir. Esto de "abrirse" ha de ser muy, muy judtificado. Y ya no digamos en el trabajo, no se me hubiera ocurrido nunca.
Y las habilidades sociales son un asunto de vital importancia que no se enseña como las matemáticas. Yo creo que se deberían enseñar de forma formal.
Ánimos Rosamari y company, jeje.
Salut i peles!

3aixxx les relacions socials son complicades oi?? Empty estoy de acuerdo Dj Mar 15, 2012 5:57 pm

rosamaria

rosamaria
Admin

a mi también me da rabia, lo mejor es estar calladita, que menudo personal anda por estos mundos!!
tu tranquila que seguro que ya encontraras la compatibilidad en algun momento.
estoy de acuerdo en que mejor no ver a quien te "pone"
hay que hacer un esfuerzo y cambiar de mirada.



Holly_ escrigué:Me da rabia tener que dar explicaciones de algún comportamiento debido a mi TB, pero al final se lo conté (por teléfono) a la persona que me interesaba. Respondió bien, conoce más gente con TB, pero remarcó que éramos incompatibles como pareja, aunque yo le gustara. Le ofrecí mi amistad y ahí estamos. L'amour, hum hum, pas pour moi... No vivimos en la misma ciudad, así que probablemente tardemos tiempo en volver a vernos. Mejor, porque me gusta mucho y no mola ser amiga de alguien con quien te has enrrollado y que te sigue poniendo.

Besos flower

Holly_



Me da rabia tener que dar explicaciones de algún comportamiento debido a mi TB, pero al final se lo conté (por teléfono) a la persona que me interesaba. Respondió bien, conoce más gente con TB, pero remarcó que éramos incompatibles como pareja, aunque yo le gustara. Le ofrecí mi amistad y ahí estamos. L'amour, hum hum, pas pour moi... No vivimos en la misma ciudad, así que probablemente tardemos tiempo en volver a vernos. Mejor, porque me gusta mucho y no mola ser amiga de alguien con quien te has enrrollado y que te sigue poniendo.

Besos flower

5aixxx les relacions socials son complicades oi?? Empty hola Holly Dj Mar 08, 2012 10:40 pm

rosamaria

rosamaria
Admin

Bienvenida,
De acuerdo contigo, cuesta mantenerlas, no hacerlas...
Quiza no hay que poner tanta ilusión, entusiasmo o espectatives en cada nueva amistad..hay que dejar que fluya...verlas venir como dice una conocida mía..no avanzar acontecimientos..no darse rapido, no esperar nada a cambio...o sea, pasar de todo...total,
yo también intento estar eutímica, pero mira, probar un poco de sangría no creo que sea malo, (he dicho probar)jiji ahora, no se eh, tu misma marihuana (ai que recuerdos esa olor) eso ya es mas delicado porque vas fumando y se te mete en la cabeza. A mi me daba por reir y decir tonterias o hacerlas...y menudo resacón.No consumía nunca y la ultima vez fue un fin de año en casa, que noche!!! no dejaba dormir a nadie, ni a la pobre perra la soltaba!! Y esa sensación de que se juntan los pensamientos, que no puedes acabar de pensar en nada....no sé...no me gusta!.

No, no estamos locos ni somos locos.Tener un trastorno no es padecer locura...creo que la demencia es muy distinta a un trastorno.
Pues yo no aspiro a ir diciendo que tengo TAB, total tampoco lo entenderían y encima sufriria discriminación. No estamos preparados ni ellos ni nosotros,.
Prefiero que la gente me juzgue por mi caràcter, no que piensen que como es bipolar, dejemosla, por eso actua asi..
Miedo me da que alguien pueda classificarme como "bipolar" no, como afecta de un trastorno que se puede controlar...(se me entiende?).

Holly un toque de humor: "en casa del herrero, cuchara de palo, jijiji)





Holly_ escrigué:Leo vuestros mensajes y me veo reflejada...
No es que me cueste entablar relaciones personales, pero sí mantenerlas. Ceder, ayudar, otorgar... Sé de lo que habláis y me he sentido decepcionada en más de una ocasión por amigos que demostraron no serlo tanto.
Mi prioridad desde hace un par de años es mantenerme eutímica y por eso puede que lleve una vida un tanto solitaria.
Hace poco que he conocido a alguien que me gusta para algo más que una amistad y, aunque sé que le gusto, creo le parezco "aburrida", porque ella es una persona muy sociable y le encanta la fiesta, donde yo me siento fuera de lugar. Lo malo es que, por querer sentirme "integrada" en su grupo de amigos, el sábado pasado bebí sangría y me comí una galleta de marihuana, cuando yo rechazo consumir cualquier sustancia que pueda perjudicarme. Uffff, me siento muy estúpida por eso...
Sé que doy una imagen de mujer reservada e introvertida... Sólo quien me conoce bien sabe que soy abierta y que tengo un gran sentido del humor.
Ojalá pudiera contar sin miedo que padezco un trastorno bipolar. ¿Una enfermedad mental?, ¿quiere decir eso que estoy loca? A todo esto, debo añadir que soy licenciada en Psicología. ¿Pero no están pirados todos los psicólogos?
En fin, doy gracias de que exista un foro donde puedo desahogarme...
¡Un abrazo para todos!

Holly_



Leo vuestros mensajes y me veo reflejada...
No es que me cueste entablar relaciones personales, pero sí mantenerlas. Ceder, ayudar, otorgar... Sé de lo que habláis y me he sentido decepcionada en más de una ocasión por amigos que demostraron no serlo tanto.
Mi prioridad desde hace un par de años es mantenerme eutímica y por eso puede que lleve una vida un tanto solitaria.
Hace poco que he conocido a alguien que me gusta para algo más que una amistad y, aunque sé que le gusto, creo le parezco "aburrida", porque ella es una persona muy sociable y le encanta la fiesta, donde yo me siento fuera de lugar. Lo malo es que, por querer sentirme "integrada" en su grupo de amigos, el sábado pasado bebí sangría y me comí una galleta de marihuana, cuando yo rechazo consumir cualquier sustancia que pueda perjudicarme. Uffff, me siento muy estúpida por eso...
Sé que doy una imagen de mujer reservada e introvertida... Sólo quien me conoce bien sabe que soy abierta y que tengo un gran sentido del humor.
Ojalá pudiera contar sin miedo que padezco un trastorno bipolar. ¿Una enfermedad mental?, ¿quiere decir eso que estoy loca? A todo esto, debo añadir que soy licenciada en Psicología. ¿Pero no están pirados todos los psicólogos?
En fin, doy gracias de que exista un foro donde puedo desahogarme...
¡Un abrazo para todos!

7aixxx les relacions socials son complicades oi?? Empty que difícil és de vegades tot! Dl Feb 27, 2012 4:32 pm

rosamaria

rosamaria
Admin

Ultimamente me dar por pensar que cuando ocurren estos distanciamientos y malentendidos es porque no se nos conoce suficiente, o quizás la causa sea una cara "oculta" del personaje en cuestión la cual desconocíamos.
Y, decididamente, a veces es una falta de respeto y un exceso de confianza,.
Hay un refran que dice"Amigo es con quien puedes pensar en voz alta"..........
Si un amigo no ve cuando estás alterada, enfadada, enferma...no es amigo.
Si esto no sucede,"malament rai" como decimos en catalan.
En el ultimo caso que expuse, la distancia y el tiempo me han ayudado a comprender que no siempre se puede ser tan sincero, pues la gente se molesta. Áquel día comenté que no me encontraba bien de ánimo y estuve exaltada de palabra, pedí disculpas pero también fue de las pocas veces que dije a alguien que se estaba pasando..
Es complicado, son emociones, sentimientos...
NO se si os pasa, pero en momentos así a veces me siento un poco más sola y como si se me escapara algo mío....pero la vida sí, son cambios, bienvenidos sean.

Pasé unos días que hubiera dicho a la gente más cercana que padezco de TAB pero...cada dia lo tengo más claro, Mientras no haya una educación al respecto, me inclino por el no decirlo.
Si por decir que tienes colesterol o hipertensión te dicen que no te cuidas...
Puede perjudicar laboralmente, socialmente y no se gana nada con decirlo, exceptuando familiares y amigos-amigos.
En mi carrera profesional como docente he visto mirar a niños con TDAH diferente.
Cuando lo comuniqué a una persona muy cercana, que por cierto tiene una enfermedad incurable y con muy mala "fama", me dijo._Anda, pero si tu no lo pareces, no eres alocada, no gastas, no tienes cambios de humor..." al cabo de un rato comentó:
-Mi perro es bipolar, tiene muy mala leche y es insociable.. (me pidió disculpas)
Y, como anécdota; mirad qué me dijo mi madre con toda su gracia y ignorancia sobre el tema, que es también mayor, cuando le dije, mamá parece que la genética cuenta mucho en el TAB.
y me dijo:-Por mi parte no, eh, seria por la de tu padre, por que no recuerdo de nadie un poco "raro".....igual mi madre que leía mucho, entraba y salía...Y a una compañera le hicieron la vida imposible porque tomaba antidepresivos y no les parecía oportuno ejercer un cargo.
En fin, supongo que segun qué experiencias hayas tenido.




vampire_nexus escrigué:Madre mía, el tema que ha salido!!

Yo me apunto al carro de todos aquellos que habeis/teneis problemas derivados de relaciones. En mi caso, a grandes rasgos, es decir, familia, amigos, parejas... Es un show y es que es mi eterna espina.

Yo es que ya no empecé bien, que digamos. A los 5 años ya era la niña rara y antisocial de clase, dicho por mis profesoras. No era normal que leyese, que escribiese poesíia, que pintase, que dibujase... Mi madre tenía que ir a hablar con ellas cada semana porque nunca me he acabado de integrar entre la gente de mi edad y más tarde me daría cuenta que a veces ni con la que es mayor que yo.

Después, está lo de que también soy demasiado buena. Doy todo lo que puedo. He ayudado desinteresadamente siempre y casi nunca he recibido nada a cambio. A lo máximo que he aspirado, en el 99% de las veces, es que a pesar de haberlo dado todo y de ayudar encima me he metido en más problemas por ello. Para colmo, siempre he tenido una autoestima baja y claro, la gente ha hecho lo que ha querido conmigo.

Pero hace dos años me planté. Y empecé a decir no. Empecé a tener claras algunas líneas, que de tanto en tanto sigo saltándome, por lo que es una asignatura pendiente, que me marqué antes de seguir enfermándome. Me cansé de que se me utilizase y acabar hecha polvo y cenizas. Al final vi que no llegaba a ninguna parte y esas personas, si eran así con sus supuestos amigos o parejas, no valían la pena como seres vivos. Y no es que espere que me den cosas, es solo que la actitud de mucha gente es de usar, tirar y pisotear. También empecé a pensar que, sintiéndolo mucho, no creo que toda actitud sea según el ángulo del cual se mire. Está claro que es un punto muy importante y básico en todo pero también que hay personas que hacen actos mayoritariamente positivos, otras que los hacen negativos y otras (la gran mayoría)que están en tierra de nadie. El problema de ésto es que ningún extremo es bueno.

Respecto a sobre decir si tengo o no la enfermedad, bueno, al principio quise guardarmelo para mí. Tenía muchos motivos personales para hacerlo pero me dí cuenta de algo clave y es que, lo diga o no, la gente que quiera criticarme o despreciarme, lo hará igualmente. ¿Y por qué tengo que seguir callándome una parte de mi vida, cosa que contribuye al estigma social que aún impera en las enfermedades mentales, por un grupo de personas que no merecen, a veces, ni ese apelativo? Así que si sale a colación, a las personas cercanas les digo qué me pasa, les explico (porque la mayoría no saben qué es) y creo que en parte también ayudo a que ésto no siga estando en el anonimato. Claro está que en temas laborables y tal tendría que pensármelo, ya que como os he dicho a veces acabo marcando delimitaciones.

Por último, la experiencia con mis amigos más cercanos ha sido un poco desastrosa. Un amigo, el cual conozco desde hace casi 6 años, omite cualquier tipo de alusión al tema y desde que sabe de mi enfermedad ni me pregunta cómo estoy. Pero también sé que esta persona saldrá pronto de mi vida.

Porque mirad, todos tenemos temporadas y motivos para estar mal en unas más que en otras. Y es evidente que los amigos están ahí, y tú para ellos, y que una relación se basa en algo más que en intereses y favores. Si veis gente que siempre os dice no, que parece que os eche la enfermedad a la cara o la use (porque todos podemos hacer daño de ésa manera...), que se distancia y en definitiva, que no os hace sentir bien, huid, os hareis un favor. Despedios lo mejor posible y que cada uno siga su camino. Porque la vida son cambios y es conocer gente nueva.

Y coincido con que con la edad te dejas de menos historias. Vas a estar con las personas en las que confias porque se lo han ganado y tú has hecho lo mismo. Como me dijo una vez una persona, una amistad también se basa en dar y recibir. Unas veces te llamo yo para quedar y otras tú. Tan simple como éso, desde mi punto de vista.

neueters


Diamant
Diamant

Hola, eres un patrón bastante frecuente entre quienes tenemos en común en TB. La baja autoestima con el anhelo de la aceptación de los demás nos empuja a ceder, ayudar, otorgar... Y bueno, a no recibir nunca o casi nunca lo que suponemos que es un mínimo.

Pero bueno, también es verdad que algunas personas no saben demostrar el agradecimiento. Me pongo de abogado del diablo y apuesto a que cuando estas personas a las que hemos apoyado y querido, cuando nos han perdido, han sentido el hueco y valorado que tenían un "buen partido" con nosotros...

Como estrategia, yo me planteo que cada vez que le cuento a alguien un recurso, le ayudo con su cv, le acompaño a dar un paso importante... De alguna manera cojo práctica... Si con el tiempo me decepciona pues no lo sé desde el principio y hay que dar la oportunidad, ¿no?. Reconozco que cansa "volver a empezar de cero" pero hay que tomárselo de alguna manera que nos reconforte. De hecho, por ejemplo, ahora que estoy interesada en mejorar mi inglés, estoy viendo algunos recursos gratuitos en internet y pese a que algunos eran de un nivel muy por debajo del mío, básico, me he dado cuenta que había algunas cosas que no sabía como glosario o que he practicado y reforzado estructuras (podría haber pensado: "vaya mierda, yo esto ni me lo miro, estoy por encima". En este sentido me marcó mucho uno de los capítulos del libro que recomendaba de Beverly Hare, en los que me enseñaba a disminuir el estrés dando la vuelta a la tortilla a los pensamientos. Me encantó cómo se lo montó el día que se le pinchó una rueda de camino al trabajo jejeje... (hasta ahí puedo leer)

vampire_nexus

vampire_nexus
Plata
Plata

Madre mía, el tema que ha salido!!

Yo me apunto al carro de todos aquellos que habeis/teneis problemas derivados de relaciones. En mi caso, a grandes rasgos, es decir, familia, amigos, parejas... Es un show y es que es mi eterna espina.

Yo es que ya no empecé bien, que digamos. A los 5 años ya era la niña rara y antisocial de clase, dicho por mis profesoras. No era normal que leyese, que escribiese poesíia, que pintase, que dibujase... Mi madre tenía que ir a hablar con ellas cada semana porque nunca me he acabado de integrar entre la gente de mi edad y más tarde me daría cuenta que a veces ni con la que es mayor que yo.

Después, está lo de que también soy demasiado buena. Doy todo lo que puedo. He ayudado desinteresadamente siempre y casi nunca he recibido nada a cambio. A lo máximo que he aspirado, en el 99% de las veces, es que a pesar de haberlo dado todo y de ayudar encima me he metido en más problemas por ello. Para colmo, siempre he tenido una autoestima baja y claro, la gente ha hecho lo que ha querido conmigo.

Pero hace dos años me planté. Y empecé a decir no. Empecé a tener claras algunas líneas, que de tanto en tanto sigo saltándome, por lo que es una asignatura pendiente, que me marqué antes de seguir enfermándome. Me cansé de que se me utilizase y acabar hecha polvo y cenizas. Al final vi que no llegaba a ninguna parte y esas personas, si eran así con sus supuestos amigos o parejas, no valían la pena como seres vivos. Y no es que espere que me den cosas, es solo que la actitud de mucha gente es de usar, tirar y pisotear. También empecé a pensar que, sintiéndolo mucho, no creo que toda actitud sea según el ángulo del cual se mire. Está claro que es un punto muy importante y básico en todo pero también que hay personas que hacen actos mayoritariamente positivos, otras que los hacen negativos y otras (la gran mayoría)que están en tierra de nadie. El problema de ésto es que ningún extremo es bueno.

Respecto a sobre decir si tengo o no la enfermedad, bueno, al principio quise guardarmelo para mí. Tenía muchos motivos personales para hacerlo pero me dí cuenta de algo clave y es que, lo diga o no, la gente que quiera criticarme o despreciarme, lo hará igualmente. ¿Y por qué tengo que seguir callándome una parte de mi vida, cosa que contribuye al estigma social que aún impera en las enfermedades mentales, por un grupo de personas que no merecen, a veces, ni ese apelativo? Así que si sale a colación, a las personas cercanas les digo qué me pasa, les explico (porque la mayoría no saben qué es) y creo que en parte también ayudo a que ésto no siga estando en el anonimato. Claro está que en temas laborables y tal tendría que pensármelo, ya que como os he dicho a veces acabo marcando delimitaciones.

Por último, la experiencia con mis amigos más cercanos ha sido un poco desastrosa. Un amigo, el cual conozco desde hace casi 6 años, omite cualquier tipo de alusión al tema y desde que sabe de mi enfermedad ni me pregunta cómo estoy. Pero también sé que esta persona saldrá pronto de mi vida.

Porque mirad, todos tenemos temporadas y motivos para estar mal en unas más que en otras. Y es evidente que los amigos están ahí, y tú para ellos, y que una relación se basa en algo más que en intereses y favores. Si veis gente que siempre os dice no, que parece que os eche la enfermedad a la cara o la use (porque todos podemos hacer daño de ésa manera...), que se distancia y en definitiva, que no os hace sentir bien, huid, os hareis un favor. Despedios lo mejor posible y que cada uno siga su camino. Porque la vida son cambios y es conocer gente nueva.

Y coincido con que con la edad te dejas de menos historias. Vas a estar con las personas en las que confias porque se lo han ganado y tú has hecho lo mismo. Como me dijo una vez una persona, una amistad también se basa en dar y recibir. Unas veces te llamo yo para quedar y otras tú. Tan simple como éso, desde mi punto de vista.

http://ciclolunar.blogspot.com/

10aixxx les relacions socials son complicades oi?? Empty val més estar sol que mal acompanyat Ds Feb 25, 2012 8:20 pm

rosamaria

rosamaria
Admin

Hola Octavi, ja m'ho diuen ja, que sóc massa bona i de vegades una mica bleda.
Tens raó eh quan dius que si dono voltes és perquè tenen un valor per a mi, un apreci; cosa que no puc dir sobretot d'una que ha demostrat amb la seva actitud que no significo res per a ella.
JO no penso sortir de l'armari", com la gent no ho entén ni estar preparada, doncs, per què em classifiquin com a apestada com be dius tu, passo de dir res.

Per cert, des de Nadal (no m'agrada gens aquesta festa) vam tenir un mal rotllo a la familia, tipic de les festes, que si no em conviden no convido, que si la mare està sola, què fem? morros perque uns conviden i els altres no (ho resumeixo)..com sóc la gran de 5 germans, intentava que estiguessim junts, sobretot per la mare,
Per un seguit de malsentesos i d'insults molts greus de part d'un cunyat cap a ma mare de 76 anys i delicada de salut, vam acabar barallats.
Ma mare amb un disgustada i jo fent-li companyia tota les nits i els altres dormint..
Jo no em vaig callar i vaig comunicar als germans que no coincidiria amb aquest personatge sota cap concepte.
Es veu que això els ha ofès; ma germana i jo ni ens truquem i jo cada dia penso, d'avui no passa i la truco....
Vaig acabar a urgències de psiquiatria amb un estat d'ansietat i culpabilitat.
I no em considero conflictiva socialment, potser una mica sentimental, m'afecten més les coses, com suposo que ens passa a molts de nosaltres.
Deu anar també a caràcters, crec que potser m'implico massa i no sé si canviaré, però això sí, a la propera em farà la sorda o la malalta.

un petonàs, a veure si dimecres ens veiem.*

octavi escrigué:Rosamaria.
La meva opinió és què ets massa bona persona i tant de bó no en canviis. Si has estat setmanes donant-li voltes a la rel.lació amb aquestes dues amigues, vol dir què tú en dones més del què reps.
La meva experiència amb amics què en saben de la meva malaltia és decebedora. Van haver malentesos què no ho eren gens. Al final, m'estimo més ser tancat, reservat, 'timid'... què no pas deixar què un conegut em tracti com un apestat.

Infinit

Infinit
Diamant
Diamant

Teniu raó no es pot fer.
Bona nit

http://elinfinitoesunlugar.blogspot.com/

12aixxx les relacions socials son complicades oi?? Empty amics Dv Feb 24, 2012 8:18 pm

octavi


Plata
Plata

Rosamaria.
La meva opinió és què ets massa bona persona i tant de bó no en canviis. Si has estat setmanes donant-li voltes a la rel.lació amb aquestes dues amigues, vol dir què tú en dones més del què reps.
La meva experiència amb amics què en saben de la meva malaltia és decebedora. Van haver malentesos què no ho eren gens. Al final, m'estimo més ser tancat, reservat, 'timid'... què no pas deixar què un conegut em tracti com un apestat.

13aixxx les relacions socials son complicades oi?? Empty perfecte Dv Feb 24, 2012 7:12 pm

rosamaria

rosamaria
Admin

em sembla bé Neuss;)


neueters escrigué:Hola de nou,

Doncs no estic gaire segura que puguem penjar fàcilment aquest document sense demanar permís però mentres que ho miro, qui el vulgui que t'envïi un privat i li fas arribar. Et sembla????

neueters


Diamant
Diamant

Hola de nou,

Doncs no estic gaire segura que puguem penjar fàcilment aquest document sense demanar permís però mentres que ho miro, qui el vulgui que t'envïi un privat i li fas arribar. Et sembla????

Infinit

Infinit
Diamant
Diamant

Rosamaria m'alegro d'haver-te fet riure!!!!!
no has de fer el doble de cas i tu Neueters tampoc jejej :p
Rosamaria jo crec que hi ha gent que et xucla l'energia i d'aquests si que s'ha de sortir corrents.
Jo es que últimament em sento fora de lloc a tot arreu però també he de dir que valoro molt les amistats que segueixen al meu costat malgrat això i per suposat la meva parella

En quant a llibres i manuals, jo vaig baixarme fa uns mesos, junt amb tota la informació que vaig trobar,un manual de psicoeducació del dr Vieta i Francesc Colom que esta en pdf i no sé com penjar-ho a la web perquè si pugui accedir.

http://elinfinitoesunlugar.blogspot.com/

neueters


Diamant
Diamant

Doncs jo també he de fer molt de cas, de l'estiu passat a aquí cada dia més jijiji...

El llibre d'avui era un "manual" sobre el TB que encara no he acabat però que estic trobant m'agrada molt.

Per altra banda, a la tertúlia hem parlat també de que ens aniria molt bé practicar i treballar l'"assertivitat". En aquest sentit us recomano un llibre: "Sea asertivo" Beverly Hare.

rosamaria

rosamaria
Admin


Gràcies... sé que sóc bastant xerraire i no em costa fer vida social, per això suposo que em sap greu tot això..sobretot si es tracta de gent que anavem sortint i semblava que ens aveníem, no en tot, però passàvem estones agradables.
No entenc com es pot deixar de banda a algú sense almenys dir en què t'has equivocat; per part meva tampoc vull remenar massa perquè per caràcter sortiria perdent, doncs tornaríem a discutir i jo acabaria feta pols.
Avui he tret el tema a la tertúlia, m'ha anat bé desfogar.me i aprendre
Hi ha persones que traspassen els nostres límits personals, la nostra confiança la fan servir com volen, doncs, fora.
Tanmateix és cert que amb el trastorn potser ens costa menys controlar aquestes situacions, ja que ens alterem i anem pujant, però el que no suporto és que em diguin què he de fer.
En fi, són coses de la convivència, segur que s'aprén alguna cosa.
M'has fet riure quan he llegit "faria el que el meu cos em digui" (i això que ara pesa 55 g, jajjaa) això vol dir que jo que peso més he de fer el doble de cas??Wink))
Tens raó en el que dius, amics pocs, però escullits oi? I més ara que sembla que la gent va molt a la seva, o almenys a mi m'ho sembla. La gent no es acollidora, si els va bé i no tenen res a fer et truquen, sino ni compten amb tu. Clar que els que som més oberts o més disposats som els que rebem...

una abraçada guapaaa






Infinit escrigué:Neueters quin llibre és?

Rosa jo crec com tú bé dius que ets una persona sociable I afegiria amb conversa interesant.
Crec que les situacions que expliques es donen no exclusivament a persones que tenim trastorn bipolar. Vull dir que són situacions universals en que en un moment donat veus com són realment les persones.
Jo també crec que amb el temps ens tornem més selectius i passem de "xorrades", de voler quedar bé etc.
Jo el que faria seria el que el meu cos em digui (i mira que ara pesa 55kg), el que et diguin les entranyes.
Que creus que val la pena intentar-ho un altre cop: dons ho fas.

Que penses que fins aquí hem arribat, dons s'ha acabat. A partir d'ara hola i adeu i el que sigui necesari per la feina i ja esta.
Jo cada cop més crec que el lema "més val sola que mal acompanyada" a vegades és molt bo. Coneguts s'en poden tenir però amics que valguin la pena poquets.
Una abraçada

Infinit

Infinit
Diamant
Diamant

Neueters quin llibre és?

Rosa jo crec com tú bé dius que ets una persona sociable I afegiria amb conversa interesant.
Crec que les situacions que expliques es donen no exclusivament a persones que tenim trastorn bipolar. Vull dir que són situacions universals en que en un moment donat veus com són realment les persones.
Jo també crec que amb el temps ens tornem més selectius i passem de "xorrades", de voler quedar bé etc.
Jo el que faria seria el que el meu cos em digui (i mira que ara pesa 55kg), el que et diguin les entranyes.
Que creus que val la pena intentar-ho un altre cop: dons ho fas.

Que penses que fins aquí hem arribat, dons s'ha acabat. A partir d'ara hola i adeu i el que sigui necesari per la feina i ja esta.
Jo cada cop més crec que el lema "més val sola que mal acompanyada" a vegades és molt bo. Coneguts s'en poden tenir però amics que valguin la pena poquets.
Una abraçada

http://elinfinitoesunlugar.blogspot.com/

neueters


Diamant
Diamant

Hi estic d'acord.

Justament tinc un llibre que ens en parla i ens dóna algunes idees. Portaré alguns exemplars.

No us ho perdeu!

20aixxx les relacions socials son complicades oi?? Empty gràcies Dc Feb 22, 2012 1:13 pm

rosamaria

rosamaria
Admin


gràcies stared, ens veiem aquesta tarda!!!

stared escrigué:Bones, creo que has sacado un gran tema que podriamos comentar en la tertulia.

stared


Or
Or

Bones, creo que has sacado un gran tema que podriamos comentar en la tertulia.

rosamaria

rosamaria
Admin

Hola, estoy preocupada y un confundida hace ya días.
Tengo trastorno bipolar, "eutímica" desde hace casi 3 años.
Algunos dias estoy mas "alta", más irritable y algunos más triste, depende también de mi estado físico, pues desde hace años sufro de dolores por la artrosis y hernias discales.hace .
Mi carácter es abierto y sociable,
Normalmente no tengo problemas de relación y me encanta conocer gente nueva.
Cierto que ha cambiado mi forma de ser con los años, pues ya no intento quedar bien ni evito discutir si no coincido con lo que opinan, como hacía para que me aceptaran.
Hace unos 3 años, antes de mi ingreso, teniía una amistad con una compañera de trabajo que no sé por qué dejó de interesarse en salir conmigo.
Empezó a salir con un chico y me dejó de lado. Lo malo es que trabajamos juntas y en un principio fui yo la que le fui detrás pero me cansé al ver su indiferencia.
Hace una semanas tuve una discusión con dos amigas sobre temas actuales y de trabajo.
No coincidíamos y quiza me altere un poco más de lo habitual cuando defendí mi punto de vista.
Me sentí atacada y vulnerable, pues se me habló subiendo el tono y prepotencia.
Ultimamente habia notado que me discutían cualquier tema, ya estaba harta de callarme y sentirme inferior.
Eso ha provocado un distanciamiento entre nosotras, pensaba que era una impresión mía, que todo había quedado en una anécdota, una me ignora totalmente.
No sé si fue porque estaba pasando unos dias mas alterados a causa de una intervención y no encontrarme bien, y que hacía días que las veia más alejadas.
No mostraron interés por mi recuperación ni por mi estado de salud actual y esto me sabe mal, ya que yo suelo preocuparme, ofrecerme para lo que haga falta.
Cuando yo he necesitado algo se me ha negado; eso me hace pensar si soy muy inocente ...en casa me dicen que no debo esperar nada de nada pero tampoco ofrecerme para nada..
Son las dos unicas personas fuera de mi entorno familiar que conocen mi trastorno, he ahí la confianza que les tenía.
Ahora pienso, no sé si yo debería dar el paso para saber qué ocurre o dejar las cosas tal como están a ver como respiran...pues no se como debo afrontarlo ni que decir.; me pongo muy nerviosa en las discusiones y le doy vueltas y vueltas, llevo con esto 3 semanas.
Pienso que no hay que utilizar el trastorno como excusa para no disculparse per tampoco veo correcto que no se diga a una amiga en qué se ha equivocado, eso demuestra que no te tienen estima y no les importa perderte.??
Es curioso que durante mi juventud tuve una red social amplia y nunca tuve problemas, al contrario, a veces me agobiaban..
muchas gracias por leerme, saludossss

Tornar a dalt  Missatge [Pàgina 1 de 1]

Permisos d'aquest fòrum:
No pots respondre a temes en aquest fòrum